Jamajka

Aby zrozumieć kulturę Jamajki, trzeba poznać długowłosych mężczyzn o charakterystycznych włosach, zwanych dredami: to wyznawcy popularnego do dziś na Jamajce rastafarianizmu. Swego czasu rozpowszechnili go potomkowie zbiegłych niewolników. 21 kwietnia 1966 roku w stolicy Jamajki, Kingston, wylądował cesarz Etiopii Hajle Sellasje. Witało go śpiewem ponad 100 000 ludzi, w tym 10 000 rastafarian. Lotnisko przypominało morze w narodowych kolorach Etiopii (zieleń, żółć i czerwień). Wśród zebranych był młody Bob Madey, który później miał rozsławić muzykę rastafarian, czyli reggae, na całym świecie. Przybycie cesarza zostało odebrane, jako spełnienie proroctwa rasrafarian, którzy podczas nieustannych wielodniowych opadów deszczu oświadczyli: "Słońce zaświeci, gdy przybędzie bóg". Rzeczywiście, słońce wyjrzało zza chmur dokładnie w chwili, gdy samolot cesarza zatrzymał się na płycie lotniska. Kult rastafari, który opiera się na pismach Starego Testamentu, uważa Etiopię za wspólną ojczyznę wszystkich czarnoskórych, a byłego cesarza Hajle Sellasje za Mesjasza. Rastafarianizm, ruch społeczno-religijny powstały na Jamajce w latach sześćdziesiątych XX wieku wyrósł z ruchu Powrót do Afryki (Back to Africa), który zapoczątkował na początku wieku Marcus Garvey (1887-1940). Nazwa rastafarianizm pochodzi od imienia rasa Tafari Makonnena (prawdziwe imię księcia, a później cesarza Hajle Sellasje - "ras" to etiopski tytuł szlachecki). Jamajka zachwyca i pozostawia wspomnienie charakterystycznych woni: zapachu kwitnących jaśminów, słodko-kwaśnej woni świeżo uprzątniętych pól trzciny cukrowej, pieczonych na grillu kurczaków i marihuany ("ganja") - narkotyku, którego szkodliwe działanie jest bagatelizowane przez wyznawców rastafarianizmu. Jamajka ma 235 km długości i jest wierzchołkiem dawno zatopionego łańcucha górskiego. Najwyższy szczyt wyspy, Blue Mountain Peak, ma 2 256 m wysokości. Krajobraz Jamajki jest bardzo urozmaicony: przestronne, otoczone palmami piaszczyste plaże przeplatają się ze stromymi wybrzeżami, wnętrze wyspy Od XVIII wieku Jamajka żyje głównie z uprawy trzciny cukrowej. Dopiero na początku XX wieku Meksykanie wywalczyli pełną zwierzchność nad całym Jukatanem. Pozostali przy życiu Majowie wycofali się w dzikie, opanowane przez tyfus okolice Quintana Roo na południowym wschodzie półwyspu. Obecnie potomkowie Indian z Jukatanu żyją z pracy najemnej i turystyki. Jukatan przyciąga liczne rzesze turystów z Ameryki Północnej przede wszystkim niepowtarzalną przyrodą. Gęsta puszcza na wapiennym płaskowyżu otoczona jest wielokilometrowymi białymi plażami z ławicami piaskowymi, lagunami i bagnami, na których rosną drzewka mangrowe. Przyroda Jukatanu rozwijała się przez prawie 100 milionów lat w całkowitej izolacji. Stąd fauna i flora bardzo się różnią od gatunków występujących w regionach przyległych. Botanicy naliczyli tu około 8 000 gatunków roślin kwitnących, 1 200 gatunków motyli i 600 gatunków ptaków - więcej niż żyje w całej Europie. Jukatan jest naprawdę pięknym miastem, które warto zobaczyć na własne oczy. Na pewno swym urokiem zachwyci każde, nawet najbardziej wyszukane gusta turystów.